ای بـاغ جـنّـت از گــل روی تو آیــتــی           بگشای رخ که نیست به از این عنـایـتی

گر آسمان صحیفه شـود نخــل ها قــلــم           نــبـود کــتـاب مـنـقـبـتـت را نـهـایــتــی

از من اگر حکـایت دل میکــنی ســؤال           دل هــم به جــز غــم تو نـدارد حکایتی

نیکویی از لطافت خُــلــق تو  قـصّه ای           زیـبــایــی از صحـیـفـۀ حُـسـن تو آیـتی

زیبــاتـرین روایت عـمــر عــزیــز مـن           این است کــز تو با تو بگــویم روایــتی

آتش زنم به بام و درش با شـرار خــشم           گـر بـی ولایت تــو به بـیــنـم ولایــتــی

ای آفتاب کشورجان جلوه ای که نیست           جـز مــاه عــارض تو چـراغ هــدایــتی

دسـت خــدا، ولــیّ خــدا؛ حجّــت خــدا           غیــر از تو کیـست تا کند از ما حمایتی

سر می کــشد به ســوختـن دوستــان تو           هـر جــا بود شــرارۀ ظلــم و جـنـایــتی

تو پیش دیدۀ من و من کــورم از نگــاه           از چشـم خــویش، از تو نـدارم شکایتی

«میثم» مگر به دار بلا دم زنی ز یــار           حـاصل کـنی به مدح و ثنایش رضایتی